Zarówno w prawie polskim, jak i niemieckim istnieje pojęcie więzi prawnej łączącej pracodawcę z osobą pracującą na stałe na jego rzecz. Tak zwany stosunek pracy (Arbeitsverhältnis) opiera się zazwyczaj na pisemnej umowie o pracę (Arbeitsvertrag). W takim wypadku określimy pracownika mianem Arbeitnehmer. Pracownicy z mianowania (w Polsce dotyczy to np. nauczycieli akademickich lub urzędników służby cywilnej) to w Niemczech Beamte. Ale uwaga: osoby zatrudnione w niemieckiej służbie publicznej (öffentlicher Dienst) mogą być zarówno urzędnikami, jak i pracownikami na podstawie umowy cywilnoprawnej. Trzeba więc pamiętać o różnicy między Arbeitnehmer a Beamter, który w Niemczech jest zatrudniony zawsze na podstawie stosunku służbowego (Dienstverhältnis).

Napotkamy także na Angestellte i Arbeiter, ci pierwsi wykonują pracę umysłową, ci drudzy pracę fizyczną. Słowa takie jak Beschäftigte lub Arbeitskräfte są neutralne i obejmują wszystkich pracowników. Nieco przestarzałe słowo Bedienstete określa osoby zatrudnione w służbie publicznej niezależnie od rodzaju stosunku pracy. Erwerbstätige jest terminem zbiorczym obejmującym osoby czynne zawodowo niezależnie od statusu zawodowego (nie tylko pracownicy etatowi, ale także osoby prowadzące własną działalność lub pracujące na podstawie umowy o dzieło są erwerbstätig).

Pracownicy na niepełnym etacie, często na czas określony, to potocznie Jobber. Na pracowników danego przedsiębiorstwa można powiedzieć Mitarbeiter (dosłownie: „współpracownicy”). Wszyscy współpracownicy tworzą zespół (Team, Belegschaft lub Personal) i są dla siebie „kolegami” (Kollegen), a w niemieckim górnictwie tradycyjnie wręcz „kumplami” (Kumpel).

Samo Życie, wydanie 01/22 (600), tłumacz przysięgły mgr Adam Gałamaga

Powyższy tekst jest chroniony prawem autorskim. Wolno go powielać lub cytować wyłącznie za podaniem nazwiska autora i nazwy publikacji.